İnsanların karanlık,arsız sokakları olur.Onları bütünüyle tanımak istedğimiz anlar, o sokaklar trafiğe kapalıdır.yabancılar giremez,benlikleri de dahil.Ay ışığında flaşsız çekilen fotoğraflar gibi, yüzeysel aydınlıktır buralar.En çok korktukları oralara ulaşılmasıdır.onlar da bilmez ki kimler yaşıyor o dar sokaklarda, tedirginliğin muhtemel nedeni bu bilinmezliktir belki.unutulmuş küflü duygular,hüsrana uğramış beklentiler ..hatırlanması üzücü anılarsa eğer muhit sakinleri..kim keşfedilmesini ister kilitlenmiş kapılarını..Kendilerine bile geçiş izni vermedikleri bu kapılar gün gelip,'açıl susam açıl' basitliğinde ortaya serilse bile,,yaktıkları birkaç mum dar ama uzun sokakları aydınlatmaya yetmez..şehir elektrik vermediği sürece lambalara , pandoranın kutusundan farksızdır artık,.
güzel karmaşık insan birden cok çözüm yolu olan labirente benzer. O insanın hayatımıza girmesiyle labirentine tek girişlik bilet almamız bir olur... bu labirent o kadar büyük ve gizemlidir ki 'labirentten cıkabilenler' bile bu büyüklügü ve gizemi farkedememiş olabilir.. belki o labirentin bozuk kaldırımlı yollarından gitmiş olduklarından ya da etraflarına yeterince bak(a)madıklarından, ya da labirent sahibi harikalara acılcak karlı yollarını yolcuya acmak için cok ugrasmadıgından labirenttin güzellikleri saklı kalmış olabilir... bu yüzden bir insanı 'tanıyorum' derken bi daha düşünmek lazım... ((labirenti en kısa yoldan bitirenler arkalarına bakıpta kendileriyle gurur duyarlarsa sadece kendilerini komik duruma dusururler..)) o insanın hazinelerine ulaşabilen yolcu ona mutlaka bi şekilde deger vercektir (aşk, sevgi veya saygı) ... asıl soru karlı yolları tek basına acmaya calıstıgı için labirentte kaybolan soğuktan donmak üzere olan keşişe ne olcagıdır?
YanıtlaSil